Λοιπόν (υπάρχει μεγάλο προβλημα ε.)

Καμιά φορά, όταν έχει περάσει καιρός από την τελευταία φορά που κάναμε μια μαλακία, ξεχνάμε πόσο μεγάλη ήτανε και την επαναλαμβάνουμε. Άλλες φορές βγαίνουμε με παλιούς "φίλους" που έχουμε να τους δούμε καιρό κι όμως σε δέκα λεπτά θέλουμε να φύγουμε γιατί μας τα πρήζουν, αλλές φορές πηδάμε (προς αποφυγή παρεξηγήσεων, ζητώ, έστω και εκ των υστέρων, ταπεινά συγγνώμη από όσες κυρίες και δεσποινίδες προσεβλήθησαν απ' τη γλώσσα, ειλικρινά δεν είχα τέτοιο σκοπό) πρώην που κάναμε καιρό να ξεπεράσουμε, άλλες βάζουμε στην ενδεκάδα το Γιασουμή. Μη γελάτε, απ' τη ζωή βγαλμένα είναι όλα.

Η τελευταία φορά που την πάτησα ήταν ψες που έκαμα το λάθος να δώσω το παρόν σε γενική συνέλευση (ενώ έπρεπε άλλο πράμα να τους δώσω). Λοιπόν, η εικόνα των γενικών συνελεύσεων είναι η απάντηση για την, όχι και τόσο καλή ομολογουμένως, κοινωνική πορεία του τόπου που ζούμε (πατρίδα για μερικούς). Μερικά σιχαμένα τομάρια και μερικές δεκάδες πρόβατα συναθροίζονται για να πει ο καθένας (απ' τα τομάρια) το μακρύ και το κοντό του και οι υπόλοιποι να τους χειροκροτήσουν βελάζοντας. Με τσοπάνηδες σε ρόλο συντονιστών (ζητώ συγγνώμη απ' τη συμπαθή τάξη), ινστρούκτορες, φρικιά, εν δυνάμει γιάπηδες και λοιποί πικραμένοι βομβαρδίζουν με τα μακρόσυρτα λογίδρια τους, τα οποία πολλές φορές κάνουν λόγο συνταξιούχου σε καφενείο να θυμίζει επαναστατικό μανιφέστο, τους άμοιροι φοιτηταί. Τους "συνάδελφοι". "-Αγαπητέ συνάδελφε..." λέει. Η ευγένεια πάει σύννεφο, σε σημείο να καταντάει κουραστική καμιά φορά. Έτσι, που και που πέφτει και καμιά ψιλή και έχει ενδιαφέρον το πράμα. Ξέρετε τώρα, πισώπλατες επιθέσεις, επιθέσεις με κράνη, συνδυασμοί αυτών, τα γνώστα, μη λέμε κάθε φορά τα ίδια.

Επανάληψη του κλασικού σκηνικού είχαμε κ ψες: ΠΚΣ βέρσους ΠΑΣΠ βέρσους ΔΑΠ, ανεξάρτητοι αριστεροί εναντίον όλων και τέτοια. Η πρόφαση της συνέλευσης το άρθρο 16 μα για να πέσουν οι μάσκες αρκούν μερικά λεπτά. Οι αντίρροπες κομματικές γραμμές είναι το θέμα. Για την Α παράταξη δεν είναι αρκετό οτι συμφωνούν με τη Β, αλλά πρέπει η Β να καταδικάσει τη γραμμή του κόμματος που στηρίζει (παρόλο που στην προκειμένη περίπτωση δεν ταυτίζονται). Εδώ που τα λέμε εμένα στα παπάρια μου η επίσημη τοποθέτηση του κόμματος όπως επίσης και το αν η ΠΑΣΠ καταδικάζει το ΠΑΣΟΚ (εν προκειμένω). Οπότε και δεν έκατσα να περιμένω πότε ο "αγαπητός συνάδελφος που εκπροσωπούσε την ΠΑΣΠ" θα καταδικάσει την κομμάτικη παράταξη που κατά τ' άλλα στηριζει, συνεπώς δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν έπεσε μπουνίδι (αν τρώγεστε να μάθετε θα πάρω να ρωτήσω).

Το πρόβλημα εντοπίζεται στο οτι σ' ένα ΤΟΣΟ σοβαρό θέμα όπως η δημόσια και δωρεάν παιδεία αντί για κοινό αγώνα έχουμε αντιπαράθεση για το ποιός έχει πιο πολύ δίκιο. Κατά την ταπεινή μου άποψη ο Ιούνης και οι κινητοποιήσεις είναι μια μακρινή ανάμνηση, τα "οργισμένα νιάτα" έχουν πέσει σε χειμερία νάρκη και πολύ σύντομα θα "λουστούμε" τις συνέπειες τούτης της ολιγωρίας μας. Τότε όμως θα είναι αργά για δάκρυα. Μέχρι τότε θυμήστε μου να μην ξαναπάω σε συνέλευση, μου κάμνει κακό στα νεύρα.

Υ.Γ. Μιας και είναι αυτό το πρώτο κείμενο που δημοσιεύω σε τούτο το μπλογκ θα ήθελα να το αφιερώσω στη σίστερ μου, τη θεία μου, τον πατέρα Παναγώτη από την ενορία του Αγίου Ελευθερίου, την Ελέκτρικ Φουνάι κ την Οτενέτ που με σπονσοράρουν. Τρώτε στου Σπύρου.