Τεηκ δε μανι εν ραν (γιπικαηγιε μαδαφακα)

Τις προάλλες, σε μια έκρηξη κοινωνικότητας, πραγματοποίησα μια από τις σπάνιες (πλέον) δημόσιες εμφανίσεις μου, δίνοντας το παρόν σε ζωντανή εμφάνιση συγκροτήματος του οποίου οργανοπαίχτης τυγχάνει αρθρογράφος του διαδικτυακού τόπου τούτου (διαβολικιά σύμπτωση, μη νομίζετε). Εκμεταλλευόμενος λοιπόν τη γνωριμία μου με μέλος του συγκροτήματος κατάφερα να εξασφαλίσω, με το παλιό "το παιδί είναι μαζί μου" κόλπο, τη δωρεάν είσοδο μου στο χώρο. Δε συνέβη όμως το ίδιο και με τους υπόλοιπους που ήσαν μαζί μου, οι οποίοι για να εισέλθουν κατέβαλλαν το ποσό των δώδεκα (12) ευρώ έκαστος. Το ότι γνώριζα την τιμή του εισιτηρίου είναι φυσικά και ο λόγος που επεδίωξα και κατάφερα τελικά να μπώ κούτρα (λόγω ορισμένων "ανοιγμάτων" είμαι σε δεινή οικονομική κατάσταση τον τελευταίο καιρό). Το οτι μπηκα έτσι όμως δε σημαίνει οτι κι εγώ δεν την έχω "πατήσει" πολλάκις.

Αφού λοιπόν προσήλθαμε όλοι εντός, ήρθε η ώρα να βρούμε ένα μέρος να καθήσουμε. Με αρκετό, ομολογουμένως, ζόρι στριμωχτήκαμε σ' ένα τραπεζάκι στο κέντρο του μαγαζιού. Για να καταλάβετε για τι κατάσταση μιλάμε, τα τραπέζια ήταν τόσο κοντά το ένα με τ' άλλο που η κοπέλα δε μπορούσε να έρθει να πάρει παραγγελία. Κάνωντας λοιπόν και αυτή (ε, η κοπέλα ντε) τα κουμάντα της, προσεγγίζει το τραπέζι μας τοποθετεί πάνω του τρία (3) πλαστικά ποτήρια, ανοίγει ένα μικρό μπουκάλι νερό (αυτό του μισού λίτρου), μας βάζει από ένα δάχτυλο (...νερό!) στο κάθε ποτήρι, το τοποθετεί και αυτό με τη σειρά του στο τραπέζι και εν συνεχεία παραγγέλνουμε. Συνεπώς τα δώδεκα (12) ευρώ που έδωσε κάποιος για να μπει προστίθενται άλλα πέντε (5) ευρώ αν ήθελε μπύρα, εφτά (7) αν προτιμούσε ποτό ή οχτώ (8) αν το ήθελε και σπέσιαλ. Χίλιες εφτακόσιες τρείς κόμμα εβδομήντα πέντε (1703,75) δραχμες για τριακόσια τριάντα εμέλ (330 mL) άμστελ, γιατί έτσι μας αρέσει, λοιπόν! Σύνολο: δεκαεφτά (17), δεκαεννιά (19) ή είκοσι (20). Μέλος όμως της παρέας, που τυγχάνει και αυτός αρθρογράφος (μας την πέσανε;) του "παραπολιτικολογία" (ο άλλος είπε ωραίο όνομα, δεν πάει καλά ο κόσμος...), που ποτέ δεν έχει κρύψει την αδυναμία του για τα πάσης φύσεως αλκοολούχα, όπως ήταν φυσικό δεν έμεινε σε ένα ποτό. Το κοντέρ έγραψε τρία (3, ποτά) και το ταμείο τριάντα τρία (33, ευρώ). "Το φίλο μας ήρθαμε να δούμε ρε πούστηδες ή τους Ρόλλιν Στόουνς;" (τους οποίους, να σημειώσω κάπου εδώ, οτι δεν ακούμε, γιατί καπνίζουνε χασίσι).

Κάπου εδώ να σημειώσω μ' ένα έντιτ (μιας και το είχα ξεχάσει και μου το θύμησε ο Psylus), οτι μετά από δύο (2) ποτά άνευ φυστικομπερδέματος, την ώρα που του έβαζε το τρίτο (...ποτό) ο ψηλός μας φίλος εζήτησε απ' το μπαρτέντερ ένα ποτηράκι νερό το οποίο του αρνήθηκε γιατί "έχουμε μόνο εμφιαλωμένα". Μετά από τριάντα τρία (33) ευρώ του ζήτησε να πληρώσει και το νεράκι (παλιά το λέγαμε νερό)...

Η κατάσταση που προκαλεί όμως θυμό ακόμα και σε ψύχραιμα και συνήθως ήρεμα και γαλήνια άτομα σαν και του λόγου μου είναι ότι το συγκρότημα καρπώνεται ελάχιστα από τα χρήματα που βγαίνουν από μια συναυλία. Η μερίδα του λέωντος μένει στο μαγαζί. Μένει προφανώς για την μηδενική υποστήριξη-διαφήμιση και τις ανύπαρκτες αφίσες του. Είχα διαβάσει κάποτε σε μια συνέντευξη τη δήλωση ενός μουσικού που έλεγε πάνω κάτω: "κατεβαστε τη μουσική μας από το ίντερνετ αν θέλετε. Αν σας αρέσει όμως, ελάτε σε μια συναυλία μας να μας στηρίξετε και να τα πούμε. Πάρτε και ένα μπλουζάκι αν σας αρέσει αυτό που είδατε.". Το είχα βρει εξαιρετικό όταν το διάβασα γιατί έτσι δε δίνεις λεφτά σε μεσάζωντες (εταιρίες, διανομείς και λοιπούς). Μετά τα προχθεσινά όμως προβληματίζομαι...

Το λυπηρό είναι οτι το συγκεκριμένο μέρος, που το ξεκίνησαν άνθρωποι με άγαπη και μεράκι, είναι κλασικό, είναι μέρος που είδαμε την πρώτη μας συναυλία, είναι μέρος που πήγαμε με γονείς και με φίλους, που χαμογελάσαμε και που συγκινηθήκαμε και είναι κρίμα να το βλέπουμε είτε καμμένο παλιότερα (είναι πολλά τα λεφτά, Άρη) είτε να παρακμάζει έτσι (είπαμε, "είναι πολλά τα λεφτά, Άρη"). Ειδικά μετά τις, κατά την δεύτερη νιότη του, εμφανίσεις μεγαθηρίων όπως οι Pink Floyd, οι Lynyrd Skynyrd, ο Rory Gallagher και η Janis Joplin (μετά θάνατον αμφότεροι, μικρή σημασία έχει όμως) και πιο πρόσφατα οι AC/DC (ο νοών νοείτω). Αλλά τι να κάνεις, συμβαίνουν αυτά, απ' τη ζωή βγαλμένα είναι όλα...

Υ.Γ. Χρόνια πολλά σε όσους έχουν τα γενέθλια τους αύριο, είναι πολλοί, ξέρετε ποιοί είστε, να σας χαιρόμαστε!
Υ.Γ.2 Ελπίζω να μην τα ξαναπούμε σύντομα.